3 keer is een patroon
3 keer is een patroon

Een paar huizen verderop woont een man. Hij heet Marc. Iedere keer als ik de hondjes uit ga laten bij het veldje tegenover mijn huis, loopt hij ook naar het veldje. Puur toeval, zegt hij zelf. 1 keer is toeval, 2 keer is twijfelachtig, 3 keer is een patroon. We zijn de 3 keer al lang gepasseerd.

 

Marc heeft superkrachten. Hij kan Zjon z’n poot helen, een vliegtuig wegsturen en zelfs de aarde vernietigen. De ambitie voor dat laatste heeft hij niet, wel vroeg hij zich af waarom hij deze superkrachten pas op zijn 54e ontdekt heeft. Hij heeft ook geldproblemen en verslavingsproblemen. Marc is een man met verhaal. 

 

Ik vind het niet erg om zo af en toe een praatje te maken met Marc. Per slot van rekening ken ik niet veel mensen met deze superkrachten. Ik vind het wel erg om iedere keer een praatje te 'moeten' maken. Daar krijg ik het benauwd van.  

 

Wat ik ook best vervelend vind, is dat de hondjes dan al hun aandacht aan hem geven en stante pede vergeten dat het slim is om te plassen en poepen voor het slapen gaan.

 

Door deze Marc en dat beklemmende, benauwde ‘waar is de uitgang’-gevoel dacht ik aan mijn 1e Marc. Toen we na 12 jaar uit elkaar gingen heb ik mijn kleren en fotoalbums meegenomen uit het huis dat en de spullen die we samen hadden gekocht. Dus toen hij jaren later belde om te zeggen dat ik nog 12.000 euro van hem kreeg door een fout van de notaris, zei ik: “Geef maar.”. Dat had hij niet verwacht en werd erg boos. Dat liet hij zien op Facebook, in e-mails naar mijn vrienden, een brief met bedreigingen en zo nog wat. Met de 1e Marc is de benauwdheid begonnen, zeg maar.

 

Weer jaren later ontmoette ik een Marc op Tinder. Deze 2e Marc maakte mij op slinkse en slimme wijze 12.000 euro (!) afhandig. Dat deed hij op een erg dwingende manier waar ik het erg benauwd van kreeg. 1 Marc is toeval, 2 Marcen twijfelachtig, 3 Marcen is een patroon.

 

Dus toen ik vanmorgen naar beneden liep en daar verspreid door de woonkamer 3 hondendrollen zag liggen, vroeg ik mezelf af: “Is dit de manier van het universum om mij te vertellen: Get your shit together!”?